Ξόρκι:
Αυτό το φεγγάρι παγώνει όταν κοιτάζει τη γή
Κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως δεν υπάρχει φυγή,
Στον καθρέφτη παγώνω και έχω στο μάτι ρωγμή,
Με στομάχι δεμένο σαν την θηλιά στον λαιμό μου που'χει μπλεχτεί.
Σε μονοπάτι σταχτί, κοίτα πως άλλαξα εδώ,
Και πόσα άφησα εδώ, πόσα δε θα ξαναβρώ,
Πόσα θυμάμαι όταν τρεκλίζω πίσω από συνήθεια,
Πόσο φοβάμαι αυτά τα μαύρα Χ που βάψαν στα σπίτια-
Αναμνήσεις νεκρές, καμμένες φωτογραφικές μηχανές,
Σκασμένες ουλές, πρησμένες κοιλιές απ'τις ενοχές
Εμείς, στήσαμε γιορτή να καλωσορίσουμε δαίμονες
Γιατί δε θέλαμε να ζήσουμε πίσω από πόρτες κλειστές-
Τώρα- προδωμένες γενιές, φοράν λεκιασμένες ποδιές,
Ορδές από, ταπεινωμένες μορφές, δειλές,
Χτυπάν τα ραγισμένα τζάμια στις γειτονιές
Σαν να ζητάνε να πούνε κάλαντα.
Μα δε τους ανοίγει κανένας-
Γιατί με τη πρώτη νότα ξύνουνε τραύματα.
Βιβλία προσανάμματα-
Τι να μας κάνουν τα γράμματα-
Αφού κατέχουμε λογική μα την αφήνουμε διακοσμητικη
Όσο προσευχόμαστε ενάντια σ'αυτη να βιώσουμε θαύματα,
Ποιά συμπεράσματα-
Ακόμα δε μάθαμε τα πιο βασικά, και η μοίρα μας ειρωνικά
Δε σταματά να μας παρασέρνει στα ίδια ντροπιασμένα περάσματα.
Δε ξέρω, μα μου φάνηκε πως σε πέτυχα στα χαλάσματα-
Φορούσες αλυσίδα μ'ενα φύλλο φυλακισμένο,
Να σου θυμίζει λίγο την άνοιξη.
Σου άνοιξα το στέρνο,
Και μέσα του ξέρασα όλη μου την ανάγκη για εγκατάλειψη.
Μολύνθηκε το πηγάδι, τρέμω στην αντανάκλαση-
Πάλι στη περιπλάνηση,
Καλύτερα διψασμένος παρά να κάνω άλλη μετάγγιση,
Σκίζω τις πέτσες μου επιτέλους να βρω την απάντηση,
Όσο ειδωλολάτρες ακόμα αδημονούν την ανάσταση.

Bones:
Γονατισμένος εύχομαι να προλάβω να αντικρίσω το τέλος, επομένως κλειδωμένος
Στο ξύλινο μου καλύβι που προστατεύω με μένος,
Να αποφύγω τη νόσο, του πληθυσμού ωστόσο, χωρίς εφόδια πρέπει συνείδηση να σκοτώσω, το πνεύμα στερείται
Τροφή δυσεύρετη που αναζητείται εν μέσω παγετού, συνήθες παραλήρημα του πυρετού,
αυτοκτονίες γύρω μου που κάποτε θεωρούτανε ταμπού,
είχα νιώσει τον λοιμό σας πολύ πριν την έξαρση,
έβλεπα τα φώτα να σβήνουν πριν ακούσω την έκρηξη,
κατ' επέκταση η πτώση μετά το φάρμακο, σε υπερβολική δόση φαρμάκι σε δρόμο αδιάβατο,
κοιτώ την άβυσσο, συγχώρα με που ξέχασα τη πορεία στον παράδεισο,
ξέρω πως δεν ανήκω, τα συμπτώματα που γράφω στο στίχο,
να μεταδίδω το ίδιο αρρωστημένο μοτίβο, σε κάθε οίκο...
παλάμες ιδρωμένες που φέγγουνε σα λαμπάδες,
βγαίνω κυνήγι βλέπω κι άλλους φυγάδες,
μετά θυμάμαι, η γενιά μου μηδενίστηκε προτού το 2000,
χαμένη υπόθεση, ψάχνω απεγνωσμένα την στερνή σου ανταπόκριση,
έφυγες ξάφνως, κι ας μην είχες τη πρόθεση,
δεν χρειάστηκε η καραντίνα για να νιώσω απομόνωση,
η ζωή μας μια συνεχή κόλαση, έρωτας όαση, ερώτηση- αν σκοπεύεις να βρείς χτύπο καρδιάς με μια ακρόαση,
με αγκαλιάζει σφιχτά, η θνησιμότητα σε όλη της την λιτότητα,
Ακίνητα βλέμματα στιγμιότυπα
Στίγμα πάνω στον τύπο πλέον δεν νιώθει θερμότητα,
Ο πόλεμος σταμάτησε μα, συνεχίζει η βαρβαρότητα,
Καλωσορίζω την μοίρα κι εσύ στα γόνατα,
Πνίγεσαι φοβισμένος στη σταγόνα ασφάλειας που σου προσφέρεται πίσω απ τη κλειδαρότρυπα