Η πένα γραφει, θειάφι απ το μελάνι μόνο στάζει Τινός τα δάχτυλα δεν βγάζουνε φωτιά σα μάγικα μπαραζ να σε τρομάζει Κοινώς, ανελλιπώς λυγίζουν τα τσακάλια μπρος στις μόδες σα, κουτάβια που αλλάζουνε γνώμη σαν τους πετάξεις μια μπάλα, είχα τη γνώση για δασκάλα, απ’τα άλλα, παιδί που ψυχολογικά δε τα βγαζε φάτσα κάρτα σε κάθε είδους γυάλα, προς κατα-νάλωση στα τηλεοπτικά τους κανάλια, απολειφάδια, άλλη η τέχνη του να πίνεις και άλλη η τέχνη του ο,τι πίνεις να τα φτύνεις σε ενα mic ροχάλα Αυτη ειναι η διαφορά, αστείρευτα γραπτή η προσφορά, και άσε το πλήθος να γλιστρά στα λασπόνερα της αδιαφορίας, με ένστικτα ψυχρά ειμαι παρίας, ίσως τα views ειναι στεγνά, ίσως στα views δε βλέπω τίποτα αξίας, μια ανάσα μου αρκεί πάνω στο μέτρο, να σου φτιάξω πορτραίτο, για τις χιλιοειπωμένες τριπλέτες σου μια εικόνα διαθέτω, τα άψυχα μοτίβα σας προπέτες λογοκρίνω και εξελίσσω, κοντά στο να τα παρατήσω εν ευθέτω χρόνω ξεπερνώ τη γέφυρα με, στρατεύματα τώρα μπορώ να ρίξω κύβο.. Πολεμική ποίηση μέρος πρώτο, Είναι βαθύ χειρόγραφο μαλάκα όχι αυτόγραφο και φώτο, το πρώτο μας βήμα, ερασιτεχνική γροθιά πάνω στο σάκο, ενώ το δεύτερο φέρνει στο φώς αυτα που χρόνια θάφτηκαν στον λάκκο, η κλεψύδρα γυρνά τούμπα κι ήρθε η ώρα να τρυπήσει για να κυλήσει η άμμος, μην με α-γνοείς, η τεχνική μας έσμιξε με μουσική και κατέληξε ως ένας ματωμένος γάμος, μυστικά που κουβαλάμε σιωπηλά μέχρι την ώρα της εκδίκησης, σου ‘δειξα την εκτέλεση της τέχνης σε 5 σημεία πίεσης, η καρδιά θα πάρει 2 μονοπάτια λύτρωσης, είτε δακρύζει απο χαρά λόγω της έμπνευσης που άργησε, είτε εκρήγνυται μετά τα πρώτα βήματα που διάνισε..

Αν θέλεις να κραχτούμε θα τα λύσουμε enface Βγάζω σπλάχνα μεσ'τα ραπς μου, κ'είναι απο καρδιάς Φτάνω στ'άκρα- τόσο που τα δάκρυα στα γραπτά μου έχουν γωνίες Σα του Τζόκερ μακιγιάζ, Ν'αφήσουνε σημάδια στο μυαλό σου σα να του'κανα τατουάζ Με τρυπάνι- βαθιά μεσ'τη μεμβράνη Αναπτύσσοντας τον τρόμο για τον πατριδολάγνη. Τουμπάρω τα ειδωλά του σα σατανιστικό πάρτυ Οταν δεί- στα όνειρα του το τσολιά ν'αλλάζει βάρδια Με διχτυωτή δαντέλα κάτω απο το φουστάνι.... Το στόμα μου είναι κάννη Ενάντια στη κανονικότητα που απειλεί να μας ξεκάνει, Στοχεύω στερεότυπα σαπίλας των ραπάδων στο κεφάλι Δεν έχουν ωριμότητα μα πέφτουνε σα μήλα απέναντι μου στο καλάθι. Και ας έχουνε ονόματα, δεν έχουνε ταυτότητα Για αυτό και αντιγράφουν ο,τι δουν στα προτεινόμενα Άσε τους να κλαίνε- Το θέμα τους δεν είναι η πολιτική ορθότητα Μα οτι τους είναι αδύνατο στο ραπ να ορθοποδήσουνε Δίχως να στηριχτούνε στα απολύτως προβλεπόμενα. Γάμα τα λογότυπα- Στήνουμε τύπους λόγου αλλόκοτων προδιαγραφών Απρόβλεπτα πονήματα με πολλαπλά νοήματα σαν τους χρησμούς δελφών Απο τα πρώτα βήματα αντίπαλος των σύγχρονων θεών Φτύνω γαμωσταυρίδια με ντουντούκα απ'τις κορφές εκκλησιών. Ραπς απ'το σκάλωμα Βγάζω κατάλοιπα Βρώμικα στίγματα, και απροσάρμοστα... Είμαι ανώμαλος- πιο πολύ και απο χωματόδρομος, Ξεχασμένος σε βουνοκορφή, σπαρμένος με σπασμένο γυαλί, Με φίδια ξεμυαλισμένα να ξεγυμνώνουν τα δόντια τους Στον εφιάλτη ενός πτώματος. Αδιόρθωτος- πασαλείβω με δηλητήριο την αιχμή του δόρατος- Αυτόνομος- δεν με συγκινεί η έλξη του κόμματος. Αντικανονικός στη σκηνή που νοσεί Είμαι άρρωστος μα όχι όπως αυτοί Φτυστοί- μεταξύ τους όλοι Μα όυτε για φτύσιμο δεν αξίζουν τη προσοχή. Τιμή- δεν έχουν, ούτε μια μπάρα τιμητική Οπότε τιμωρώ την ηττημένη τους τακτική Μετρημένοι στα δάχτυλα οι σωστοί Χωρίς τετριμμένη ηχητική συμβολή Αυτοί- που δε παραπλανήθηκαν απο το γυαλί εξαπάτησης Αποφεύγω τα μάγια της άηχης τάσης κοινής αποχαύνωσης Ξεφεύγω τα βράδια μ'ενέσεις ανάγνωσης Ακονίζω τη σκέψη μου στις γκιλοτίνες της επανάστασης- Σπασμένες βιτρίνες- γράφω για μέρες και μνήμες Με παρασέρνουν οι δίνες και παρασέρνω κομήτες Μαζί μου μέσα στις φρίκες με μούσικη για λίγους και λίγες Θα'ναι απότομη η πτώση μα μέχρι να σκάσει, χαλάλι οι νυστες.

Δε θα σου δώσω υλικό δίχως σκέψη απο πίσω Όσο αποφεύγουν το τραγικό εγώ μέσα του πήζω Έμαθα να εντοπίζω τον σπαραγμό στα χαμόγελα που αντικρίζω Πασχίζοντας για να στήσω την ομορφιά Με απώτερο υποσυνείδητο στόχο να τη γκρεμίσω Να νιώσω τη ζεστασιά, απ'τη δική μου φωτιά Ένα βίωμα πιο κοντά στο να καταλάνω γιατί με τραβά τόσο η αλλοκοτιά Για τις ωρες που νιώθω σα μπογιά σε παλιό τοίχο που ξεκολλά Γιατί τίποτα πια φαινομενικά εδώ πέρα δε με κρατά Συγγνώμη πατέρα- που δε θα γίνω σαν αυτό που ήλπιζες κάποτε ονειρικά Αποκύημα της φαντασίας που πάνω στα κύματα σκά και σκορπίζεται Να βγώ στο βουνό να φωνάξω πως δεν είμαι γαμημένοι αυτό που νομίζετε Η σκέψη διαρκώς αποπροσανατολίζεται Στη κατεύθυνση προς συμπεριφορά που αντικοινωνικά απ'τους μεγαλύτερους κανίβαλους ορίζεται Εγκλήματα πάθους Αμα απαγορεύεται αυτό που κάνει τη ζωή ευκολότερη να διασχίζεται Στη συσκότηση Μιας σπηλιάς ατελείωτης με ομοιόματα κέρινα για διακόσμηση Ανάμεσα σε όνειρα πένθιμα και την επικείμενη μου οπισθοδρόμηση Αφήνω πίσω τα εφήμερα ένστικτα και κυνηγώ τη χρόνια απόλαυση I will never give you material without thought behind it While they avoid the tragic, I am immersed within it I learnt to detect the suffering behind the smiles I meet Attempting to set the foundations of beauty With the ultimate subconscious aim of destroying it Needing to feel the warmth of my inner fire One experience closer to understanding why I'm so drawn to the twisted For all the hours that I feel like paint peeling off from the walls Because it appears that nothing can keep me here any longer Sorry father- for never becoming what you hoped for in your dreams A figment of the imagination that crashes on the waves and disperses I will go up to the mountain and scream that i am not what you fuckers believe My thought is in constant disorientation Towards a direction that the worst cannibals deem anti-social Crimes of passion occur when that which makes life negotiable is forbidden In the darkness of an interminable cave with wax sculptures as decoration Between macabre dreams and my oncoming withdrawal I leave behind my fleeting instincts and chase long-lasting pleasure

Σε μία στιγμή ηρεμίας, στη παύση της απορίας, Κάπου μεταξύ, την επόμενη πράξη και την άρση της μελωδίας, Ανασταίνω τους κώδικες μυστικής σημασίας Απο τα έγκατα της καμμένης επικρατείας, και Επικρατεί- ξάφνου διαφάνεια στα μαύρα, πέφτει κρυστάλλων βροχή Ανοίγει διάπλατα η πόρτα για μια διαφυγή, Αφηγούμαι τα σάπια σημάδια που αδυνατεί να διασθανθεί η αφή. Το μήνυμα σε άποστολη- απο τον αποστάτη που, Ίσες αποστάσεις δεν διατηρεί, Όταν φλέγονται τα δέντρα πως θα επιβιώσει η γη, Και όταν πέφτουνε παιδιά σκάβεις το λάκκο σου και συ, Και αφόυ είναι νοθευμένο το κρασί- Δε παίζει ούτε λόγος να προσέξω αυτή που δίνουν στο τραπέζι συμβουλή, Αυτό, είναι για τους φίλους που κατέληξαν γνωστοί, Που δε τα'παμε ποτέ μα ξέρουμε όλοι το γιατί, Για τα νήματα που έχουνε κοπεί- Και τα ποίηματα, τα λίγα που κρατώ μόνο για μένα Και κανείς δεν έχει δει. Αράζω μόνος στον ιστό- Νιώθωντας του κόσμου τις δονήσεις μα επέλεξα να μη συντονιστώ, Και αν έφταιξα σε κάτι είναι το πόσα χρόνια πήρα μέχρι ν'απομακρυνθώ, Δεν έχουμε κοινό, όχι δεν έχουμε κοινό.... Είναι δύσκολο και δε παίζει αντίδοτο Να διαφέρεις όπως είσαι απ'το σύνολο Μπροστά στον ρεαλισμό τους να επιλέγεις το ανύπαρκτο Μα και να σε φιμώσουν, πίσω σου θα αφήσεις τον αντίλαλο.. x2 Αναμνήσεις που σκάνε σα φυσσαλίδες... Τίποτα δεν έχουμε να πούμε, Είμαστε στον ίδιο δρόμο μα σε ξέχωρες λωρίδες... Κ'είναι φυσικό κάπου να παίξει διαφορά Εγώ φοράω τα ίδια ρούχα μα έχω αλλάξει μυαλά Εσύ άλλαξες ρουχα, Μα μέσα στο κεφάλι έχεις τα ίδια σκατα. Απομονωμένος απο τον περίγυρο μου σταδιακά, Δεν έχω όρεξη να βγω, δε παίζει ρόλο η δουλειά, Ηχογραφώ τη προσφορά- για τη παρέα, απ'τα φρικιά Που κόβουν βόλτες στο δωμάτιο Κ'οταν αποκοιμηθώ θα μου τρυπήσουν τα όνειρα Κ'όταν ξυπνήσω- καλούμαι, Ν'αντιμετωπίσω την απέραντη στρατιά απο δειλά ανδρείκελα Να συνηθιίσω- Τη σιωπηλή μιζέρια που υποβόσκει σαν καρκίνος στα οστά- Πως να τους δείξω- Εκείνη τη παλλόμενη φωτιά πού'χω στα στήθια, θα καόυνε. Ικανοί ν'αλυσοδέσουνε τον Προμηθέα απο μόνοι τους απλά γιατί φοβούνται- Ψηφίζουν τα φασίσταρια που τους δολοφονούνε Αποδομώ τις φάσκες τους και πέφτουν οι αυταπάτες τους γιατι Χωρίς κοπάδι δεν μπορούνε. Σκίζω το χαλινάρι μου και γάμα την ασφάλεια, Τα μάζικα προϊοντα μου θολώνουνε τη διαύγεια, Το κέντρο έχει γεμίσει ανθρωπόμορφα σκαθάρια Που κινούνται ενστικτωδός- αναλόγως με το φως- Σ'οτιδήποτε τους γυαλίσει στα αχρηστευμένα μάτια. Μεθυσμένα βράδια- το φαρμάκι μας ενώνει, Μα εγώ κοιτώ φεγγάρι όσο εσύ κοιτάς οθόνη, Το φαράγγι ανάμεσα μας τίποτα δεν γεφυρώνει, Ελπίζω να κοιμάσαι στην θυσία σου, Δεν έχω κάτι άλλο να ευχηθώ σε ένα πιόνι. Είναι δύσκολο και δε παίζει αντίδοτο Να διαφέρεις όπως είσαι απ'το σύνολο Μπροστά στον ρεαλισμό τους να επιλέγεις το ανύπαρκτο Μα και να σε φιμώσουν, πίσω σου θα αφήσεις τον αντίλαλο.. x2 In a moment of serenity, when the question closes Somewhere between the next act and the melody's ascent I ressurect codes of secret significance From the depths of the scorched earth. A sudden clarity amidst the darkness- a rain of crystals The door opens wide for an escape I recount the rotten marks that are imperceptible to the touch The message has been sent By the renegade who keeps no equal distances When the trees burn, the earth cannot survive And when children fall, you are digging your own grave And since this wine is poisoned, I see no reason to respect the advice put forward on the table This is for the friends that ended up being mere 'contacts' We never spoke about it but all of us know the reason This is for the loose ends that have been cut And for the few poems that I keep to myself and noone has seen. I chill alone in the web Feeling the earth's vibrations, but opting not to connect And if I am guilty of something, it is the years I waited before distancing myself. We have no commonality. Chorus: It is difficult and there is no antidote To diverge, as you are, from the whole To select the non-existent in the face of their realism But even if they gag you, your echo will be left behind x2 Memories that break up like bubbles We have nothing to talk about In the same street but on different lanes. And it is normal for there to be a difference I still wear the same clothes, but my brains have changed You changed your clothes- but inside your head it's still the same shit. I become increasingly distant from my surroundings. I don't want to go out, and it's not because of work. Record the offering to the gang of freaks That circle around my room, waiting to pierce my dreams when I sleep. And when I wake up, I am called to interact with The never ending army of fearful androids; To get used to the silent mizery that lurks under the surface like bone cancer- How can I show them the pulsing fire in my chest? They will just burn. They are capable of chaining Prometheus by themselves, simply out of their fear. They vote for the fascists that murder them. I deconstruct their fasces and their illusions falter, since they can't manage without their herd. Rip apart my bridle, and fuck security Their mass consumer products cloud my sanity The centre is full of human-like beetles That instinctly move depending on the light- Whatever dazzles their useless eyes. Drunk nights- the medicine binds us But I gaze at the moon while you stare at your screen. The gorge between us cannot be bridged. I hope you are sleeping when you are sacrificed- There is nothing else that I can wish upon a pawn. Chorus: It is difficult and there is no antidote To diverge, as you are, from the whole To select the non-existent in the face of their realism But even if they gag you, your echo will be left behind x2

English Translation: Verse 1: To achieve the art of fear, they propose the fear of art First, intoxicating memorandums for those whose views diverge Then the closure of thought- it doesn't pay to be different Dissent turns into futile slogans to be metabolised. The Death of resistance benefits from aesthetic support Spaces are sanitised and advertisements rise The blood is sucked out from displays of passion, Initiation rituals In theatres staffed by mimes of fulfillment. Pills of blindness, songs for the phobia In the production line churning rotten literature Words become divorced from their deeper essence Like a city, dug up by its own tourist industry. A sweet bulemia of addictive consumption Abortion of critical thought, in the logic of expansion For an infertile longing, in deserted houses Blind subjects float in paths of enticements. Chorus: When the curtain falls, Mephisto will shed tears for all that he betrayed when he changed his path. When the curtain falls, He will cowardly shed tears in his dressing room before he picks up his pieces, to go out into the city and be thrive. Verse 2: In lakes of blood, the vomit expands A cyclopean technology to leave you without eyes. Cyclones in serenity, the branches of meaning break Clones are encircled by the false happiness of a clinical narrative. In the commotion, totalities that were full of ambiguity Are now transformed into petty idols In a storm of images that violently deform Humanity's ancient need for creation. And the loneliness is cold, when you're outside the feast Like a caress from Tinder that lacks any soul. A Schindler's list that freezes its names in a child-like development When there is no depth, pits are opened, and you stay there. And the masks laugh, as they pollute the imagination Unbreakable shackles in the solitary path towards uniformity Any diversion is an anomaly- As small churches close but the drive to worship rises with omnipotence Like a silent dynasty Of lifeless spectres and invisible cheques. For as long as the pens are thrown to waste We will live in the time of monsters With easily digestible answers of digital decrees. Acrobatically balancing Upon the lips of cliffs that are opening up, ready to swallow- If everyone obeys, it ceases to be propaganda- They feel themselves falling but don't stop to wonder They think that they are dreaming, and fall asleep again.

Ξόρκι: Αυτό το φεγγάρι παγώνει όταν κοιτάζει τη γή Κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως δεν υπάρχει φυγή, Στον καθρέφτη παγώνω και έχω στο μάτι ρωγμή, Με στομάχι δεμένο σαν την θηλιά στον λαιμό μου που'χει μπλεχτεί. Σε μονοπάτι σταχτί, κοίτα πως άλλαξα εδώ, Και πόσα άφησα εδώ, πόσα δε θα ξαναβρώ, Πόσα θυμάμαι όταν τρεκλίζω πίσω από συνήθεια, Πόσο φοβάμαι αυτά τα μαύρα Χ που βάψαν στα σπίτια- Αναμνήσεις νεκρές, καμμένες φωτογραφικές μηχανές, Σκασμένες ουλές, πρησμένες κοιλιές απ'τις ενοχές Εμείς, στήσαμε γιορτή να καλωσορίσουμε δαίμονες Γιατί δε θέλαμε να ζήσουμε πίσω από πόρτες κλειστές- Τώρα- προδωμένες γενιές, φοράν λεκιασμένες ποδιές, Ορδές από, ταπεινωμένες μορφές, δειλές, Χτυπάν τα ραγισμένα τζάμια στις γειτονιές Σαν να ζητάνε να πούνε κάλαντα. Μα δε τους ανοίγει κανένας- Γιατί με τη πρώτη νότα ξύνουνε τραύματα. Βιβλία προσανάμματα- Τι να μας κάνουν τα γράμματα- Αφού κατέχουμε λογική μα την αφήνουμε διακοσμητικη Όσο προσευχόμαστε ενάντια σ'αυτη να βιώσουμε θαύματα, Ποιά συμπεράσματα- Ακόμα δε μάθαμε τα πιο βασικά, και η μοίρα μας ειρωνικά Δε σταματά να μας παρασέρνει στα ίδια ντροπιασμένα περάσματα. Δε ξέρω, μα μου φάνηκε πως σε πέτυχα στα χαλάσματα- Φορούσες αλυσίδα μ'ενα φύλλο φυλακισμένο, Να σου θυμίζει λίγο την άνοιξη. Σου άνοιξα το στέρνο, Και μέσα του ξέρασα όλη μου την ανάγκη για εγκατάλειψη. Μολύνθηκε το πηγάδι, τρέμω στην αντανάκλαση- Πάλι στη περιπλάνηση, Καλύτερα διψασμένος παρά να κάνω άλλη μετάγγιση, Σκίζω τις πέτσες μου επιτέλους να βρω την απάντηση, Όσο ειδωλολάτρες ακόμα αδημονούν την ανάσταση. Bones: Γονατισμένος εύχομαι να προλάβω να αντικρίσω το τέλος, επομένως κλειδωμένος Στο ξύλινο μου καλύβι που προστατεύω με μένος, Να αποφύγω τη νόσο, του πληθυσμού ωστόσο, χωρίς εφόδια πρέπει συνείδηση να σκοτώσω, το πνεύμα στερείται Τροφή δυσεύρετη που αναζητείται εν μέσω παγετού, συνήθες παραλήρημα του πυρετού, αυτοκτονίες γύρω μου που κάποτε θεωρούτανε ταμπού, είχα νιώσει τον λοιμό σας πολύ πριν την έξαρση, έβλεπα τα φώτα να σβήνουν πριν ακούσω την έκρηξη, κατ' επέκταση η πτώση μετά το φάρμακο, σε υπερβολική δόση φαρμάκι σε δρόμο αδιάβατο, κοιτώ την άβυσσο, συγχώρα με που ξέχασα τη πορεία στον παράδεισο, ξέρω πως δεν ανήκω, τα συμπτώματα που γράφω στο στίχο, να μεταδίδω το ίδιο αρρωστημένο μοτίβο, σε κάθε οίκο... παλάμες ιδρωμένες που φέγγουνε σα λαμπάδες, βγαίνω κυνήγι βλέπω κι άλλους φυγάδες, μετά θυμάμαι, η γενιά μου μηδενίστηκε προτού το 2000, χαμένη υπόθεση, ψάχνω απεγνωσμένα την στερνή σου ανταπόκριση, έφυγες ξάφνως, κι ας μην είχες τη πρόθεση, δεν χρειάστηκε η καραντίνα για να νιώσω απομόνωση, η ζωή μας μια συνεχή κόλαση, έρωτας όαση, ερώτηση- αν σκοπεύεις να βρείς χτύπο καρδιάς με μια ακρόαση, με αγκαλιάζει σφιχτά, η θνησιμότητα σε όλη της την λιτότητα, Ακίνητα βλέμματα στιγμιότυπα Στίγμα πάνω στον τύπο πλέον δεν νιώθει θερμότητα, Ο πόλεμος σταμάτησε μα, συνεχίζει η βαρβαρότητα, Καλωσορίζω την μοίρα κι εσύ στα γόνατα, Πνίγεσαι φοβισμένος στη σταγόνα ασφάλειας που σου προσφέρεται πίσω απ τη κλειδαρότρυπα

Ξόρκι Επιστροφή στις μπάρες στα χρόνια τα τελευταία, Εγκέφαλοι κολλημένοι στις ράχες σαν σιαμαία, Τέρμα οι αυταπάτες, τώρα ρίχνω την αυλαία, Καλλιεργώντας εφιάλτες στην αγκαλιά του Μορφέα, Μας θέλουν στον μικρότερο παρονομαστή, Μα καλώ τον ακατανόμαστο στην κάθε συλλαβή, Θανατική καταδίκη όποιος αναμετρηθεί, Του παίρνω τα μέτρα για φέρετρο, απλά c'est la vie. Με κλειδί γαλλικό με στυλό στη λαβή, Ξεκλειδώνω ειρμό όταν αυτός συλληφθεί, Προκαλώ τη δημόσια αιδώ σαν Marquis, Τρομοκρατία στη βουλή μέχρι να πούνε je suis, Μπαινώ με το δεξί κροσέ, Απρόσκλητος σαν να'μουν εισβολή του Τσε Μ'επιδρομή κουπλέ μεσ'το γεντί κουλέ, Η προσβολή σταντέ για το πολύ τουπέ. Αφήνω έναν λεκέ πάνω στο ψεύτικο τους χρήμα, Φάντασμα στην καμπίνα που τσιλάρεις καραντίνα, Βλάσφημα να σολάρω πάνω στου είδολου το μνήμα Σαν να'κανα busking μέσα στη Καπέλα Σιξτίνα. Ξεκίνα τα mosh pit, όπως πριν απ'τον COVID, Τα μυαλά μου στα σύννεφα σαν να τα τίναξα μεσ'το κοκπιτ, Με την αξία Σοστακόβιτς, γραπτό της τοξικης γνώσης, Να συνοδεύει τον οργασμό όταν τις φλέβες σου κόβεις. Ξέχνα τα στόριζ, εδώ παίζουν δάκρυα, Τόσο καυτά που τρυπάνε κρεβάτια, Ραπάρουμε αγώνα μα όχι κατάντια, Και ακόμα είναι καύλα, ΄ Όταν ο κολλητός σε προτρέπει να γράψεις τα καλύτερα σου κομμάτια. Bones Δυο εναπομειναντες writers εν ελλαδι γιγαντες στο σκοταδι, το ραπ σου και το ραπ μας δεν συναδει στοχαδι  και εμεις αλφαδι με ακριβεια βαζω καλαθι ολοκληρο κοπαδι μεσ στο πηγαδι τα παθη γινονται καδοι φωτιας να απωθησουν καθε αυθαδη που περασε την καλοσυνη μας για αδυναμια 1 εξεγερση στις 7 στελνει για βρουβες την αστυνομια βραζει δικαστες σα Κουφοντινα απολογια βρες μου εναν να γραφει οπως το γραφω οι ποτες που νομιζουν πως τα βαζουν με δρακο Αντι να χουν το mic για οπλο αυτοι θελουνε φωτογραφο λακκο σκαβω να αγγιξω, τον πυρηνα σας και μπουμ γιατι δε πα πιο κατω αναλατο χωρις να εμπνεει, εμεις ακμαιοι μεσα στη φαση παριστανοντας τον salt bae καθε μοδα κανει κυκλο καταρρεει οταν κλεισουν τα ψωτα, οποτε αλλαξτε παλι νοτα οπαδους που θυμιζουνε τον στρατο του terra cota Πετρα χωρις παλμο, χωρις ιδρωτα ξεπετα χωρις δεσμο ανευλαβης στο τυχοντα στα μετρα ψαχνω τα σκιλλζ σας οπως το meme του τραβολτα οντα με φοντα θανασιμα, αλλοι με νουμερα εξαγορασιμα υψωνουν αναστημα, αναμασημα οσο τα ραπς μας περνουν παρασημα δε προκειται να τα βρεις σε καταστημα Ηχογραφουν την πενα μου και την διωχνουν στο διαστημα μη με συγκρινεις με καθε μαν μαλθακο ανοιγουν ποδια συνεργασιμα ενστικτο βασικο σαρωνει stonera την ρουτινα και τον κανει μανιακο παρε πισω το ραπ σου το γραφικο αδερφακο παρακαλω, παιξτε στα γηπεδα ομως αλλοι σηκωνουν το κυπελλο

Ξόρκι: Ανεβοκατεβαίνοντας σ'οριακά επίπεδα, Σωρεία των μεταπτώσεων, με τραβά η βαρύτητα, Θαρραλέων δηλώσεων, που πέφτουνε στα αζήτητα, Συμπέρασμα στα ζόρια να κινεισαι λιγομίλητα Στη ζυγαριά πορίσματα, στο αδιέξοδο Μ'ένα ζάρι που όπως και να στροφάρει θα φέρει μηδενικό Να σκίζουμε τις σάρκες από τον συνάνθρωπο Μετά να απορούμε με τον κανιβαλισμό Κ'είμαι μέχρι εδώ, έτοιμος να εκραγώ, Δε σε ξέρω, δε με νιώθεις, και αυτό είναι αποδεκτό Περασμένο μεγαλείο να προσπαθώ να ταυτιστώ Τώρα δε σου λέω τα νέα μου, μα το κρατάω τυπικό Μόνος μου να κλαφτώ, και πως να ανοιχτώ Αφού πια δε μπορώ να ξεχωρίσω το ενδιαφέρον απ'το διαδικαστικό Η πτώση των αγγέλων σε μοτίβο δικτυακό Που το τραύμα μας κατέντησε διασκεδαστικο Και γω, στην σήψη εθισμένος, χωρίς την χαλαρότητα της ανυπαρξίας Από την αναζήτηση της ελευθερίας στο κυνήγι μιας ακόμα αγγελίας Απάτηλα τα όνειρα σχετικής ηρεμίας Σ'εφιάλτες Benidryl εξ αιτίας της αϋπνιας. Σου λένε για το βάρος της καμμένης προσδοκίας Μα όχι για το θάρρος να διαβαίνεις την ζωή σου στα δεσμά της αγωνίας- Για σώματα που φθείρονται στους μόχθους εργασίας, Και δόγματα που στήνονται στους διαδρόμους της βίας. Επόμενο τα κόμπλεξ- για αυτό γεμίζουν κόλλες- Η σπίθα της καρδίας μας να ζεσταίνει τους χειμώνες Μα πάλι νιώθω κρύο- το κερί σιγοκαίει όσο χωρίζομαι στα δύο Το σπίτι μου δεν είναι πια οικείο Νιωθώντας πόσο άλλαξα στο ίδιο το τοπίο. Και όλα όσα δεν άφησα προβάλλουν παντοδύναμα Δε γίνεται χωρίς το κλείσμο να παίξει νέο ξεκίνημα Σ'ένα δύσκαμπτο κίνημα ο Χάρος με χαϊδεύει Μαθαίνω πως η ελπίδα από την γέννα με την πτώση συγγενεύει Πνοή του 21 από την άνθιση του μύθου του Δεκέμβρη, Προσπαθώ να συγκρατήσω την ανάμνηση παιδιού που τον ορίζοντα αγναντεύει. Bones: Βρίσκω την έλλειψη συμπόνοιας τραγική Χρόνια τακτική, να βάζω απόσταση όποτε η προσοχή μου χριζόταν ως η πιο σημαντική σε διάσταση φιλική, φίλιωσα με φίδια γι αυτο πότισε η γεύση με δηλητήριο στο φιλί συναισθήματα μου πέτρες να κρυφτώ από πίσω τους δεν κουβαλά μυστήριο, απλώς χάνεις το ίχνος τους, αμίλητος στο πλήθος - στη κουβέντα λαβύρινθος Υπήρξαν φορές που έβριζα αυτούς που κοιμούνται πλέον εύχομαι να κέρδιζα έστω λίγο από τον ύπνο τους μπας και ονειρευτώ, τόσο κουρασμένος σε insomnia πτώμα που τρώνε όρνια, σκόρπια ψύχρα παγκόσμια απόπειρα μάταιη να βρω γαλήνη, στην σιωπή αυτά τα 2 ειναι ανόμοια διαίρεσα την ατέλεια μου σαν άνθρωπος και άφησα στην άκρη τα υπόλοιπα - (πράγματι) θαύματα συμβαίνουν μόνο όταν δεν πιστεύεις εκεί που σφάλματα μαζεύεις σ' οδηγούν απ' την πραγματικότητα να απέχεις να χεις ανάγκη ξορκια για να μην αρρωσταίνεις ειρωνικό, η τύχη σου να κοιμάται κι εσύ να δουλεύεις οπότε διαλέγεις και παίρνεις την μοναξιά που σου αρμόζει επέλεξα αυτή που εναρμονίστηκε με τη πτώση οση χρειάστηκε να δώσει φτερά στην πένα να τη σώσει στης ζωής το Κολοσσαίο μετά βίας κατορθώνει να αποκτήσει ρώμη, μα ακόμη κι ένας τιτάνας με τον σωστό τρόπο πέφτει στα γόνατα - ματώνει σαν να ανεβάζω διακόπτη όταν σηκώνω τα βλέφαρα κάνω την ψυχή μου μάρτυρα αυτόπτη χαμηλώνω το βλέμμα και την ψευδαίσθηση σου διακόπτει πότε κοιτούσαμε μαζί τον ορίζοντα, πότε διαφωνούσαμε κάθετα μ' αποτέλεσμα να γινούμ' εύκολοι στοχοι, για όλα υπάρχουν λόγοι η υποδοχή μου φτωχή όμως φιλόξενος απαξ και προσπεράσεις το κατώφλι...

Δεν ημασταν ποτε κατι παρομοιο/ απο μικρος εσπαγα το μυαλο μου σε κομματια, τα σκορπιζα σε πιατα να εξαγω τη τροφη για σκεψη απο τα αποφαγια... μετα ξερναγα μεσ'τη πηγη της γνωσης για να σπειρω στη ροη της, της κριτικής το μικροβιο/ κυνηγουσα το ονειρο/ οχι για να το ζησω μα για να τ'αποδομησω και ισως επειτα αν με πεισει απτα θεμελια να το χτισω/ και ισως για αυτο να μη μου επετρεψε ποτε να προσεγγισω/ δεν σταματω να πραττω, αν μεινω στασιμος πεινω/ δε σταματω να γραφω, τοσα ακομα εχω να πω/ μνημες της απομονωσης απ'το παλιο καιρο/ τις κουβαλω σε ενα μπογο τυλιγμενες με τις πετσες απ'τα φιδια που στο δρομο προσπερνω/ επαψα να προσπαθω να ενταχθω/ ανουσιες κουβεντες και μισολογα μισω/ οποτε πιο συχνα σιωπω/ δεν ειναι πως στον κοσμο δε χωρω/ μα δε μπορω με τιποτα μεσα μου να χωρεσω κατι τοσο μαδημενο και μικρο/ τα ραπς της εγκαταλειψης, ζεϊμπεκικο σε στοιχειωμενο ερρειπιο/ η ελευθερη μου εκφραση γεννα τη πυρκαγια στο καθε εξομολογητηριο/ γραπτα της αποπλανησης, εχεμυθο φθαρμενο εμβατηριο/ στα 27, καταφερα να πνιξω το ντελιριο/ μ'ακομα οταν ανεβει στη στερια για να ανασανει μεταλλασει την επιπλαστη αρμονια σε μαρτυριο Chorus Απ'το πατο στην οχθη Διψασμενο κορμι Στα πιο δυσβατα ορη Με φθαρμενο σχοινι Θρυμματισμενα νιατα που κολλησανε στραβα Με κοκκαλα που σηκωσαν του κενου τη βαρυτητα ενα παζλ που συνθετεις στα τυφλα Διεκδικωντας τα παντα.. Αρχιζοντας στο τιποτα Από μικρος οπλισμενος με τ'αλατι της γης, στο μονοπατι μου ευθυς, ξεθαβεις παθος οσο σκαβεις θρασυς, παρολη τη πρεσα σαφης, τραβω φωτο τον πονο και τον αφηνω στο χρονο για να βρω τιμαλφή, ισορροπω στο καρφί-  του ρεαλισμου με ανασα σοφη μαγικη συγγραφη, μ'οχημα μουσικη,  να διαγραφει η απειλη της οντοτητας κι η επικειμενη της καταστροφη (8) το κοστος της μοναξιας, μια ακριβης περιγραφη ο φοβος για τον θανατο στο χερι αποσκευη καλω την νιοτη πισω μα αυτη με μισει κοιταζω ανατολη  μολονοτι εχουν φύγει για ταξιδι προς τη δυση οι μισοι εχει νικησει η σιγη? ή μηπως οχι εχει σμίξει με θλιψη η φυγη? ή γιναν ποθοι? θελει τολμη η φωνη προτου απηχθεί, θυμα συνδρομου της Στοκχολμης ωστοσο  δεν με τρομαζουν ζημιες στο τωρα,  κατα κανονα αναπλαθομαι παλι σαν ιστορικα γεγονοτα δεν ειν' αναγκη να ψαξω αιωνια στα σταχια βελονα η ικανοτητα ολως τυχαιως-βρισκεται μεσ'στο σωμα- ακομα κι οταν θα φυγω θελω να μεινω στασιμο κυμα στη γωνια του μυαλου σου για λιγο,  με πεισμα πετρα συνθλιβω πεθαινω κι ανασταινομαι, μαθημενος απ το ρυθμο που καπνιζω Απ'το πατο στην οχθη Διψασμενο κορμι Στα πιο δυσβατα ορη Με φθαρμενο σχοινι