Σε μία στιγμή ηρεμίας, στη παύση της απορίας,
Κάπου μεταξύ, την επόμενη πράξη και την άρση της μελωδίας,
Ανασταίνω τους κώδικες μυστικής σημασίας
Απο τα έγκατα της καμμένης επικρατείας, και
Επικρατεί- ξάφνου διαφάνεια στα μαύρα, πέφτει κρυστάλλων βροχή
Ανοίγει διάπλατα η πόρτα για μια διαφυγή,
Αφηγούμαι τα σάπια σημάδια που αδυνατεί να διασθανθεί η αφή.
Το μήνυμα σε άποστολη- απο τον αποστάτη που,
Ίσες αποστάσεις δεν διατηρεί,
Όταν φλέγονται τα δέντρα πως θα επιβιώσει η γη,
Και όταν πέφτουνε παιδιά σκάβεις το λάκκο σου και συ,
Και αφόυ είναι νοθευμένο το κρασί-
Δε παίζει ούτε λόγος να προσέξω αυτή που δίνουν στο τραπέζι συμβουλή,
Αυτό, είναι για τους φίλους που κατέληξαν γνωστοί,
Που δε τα'παμε ποτέ μα ξέρουμε όλοι το γιατί,
Για τα νήματα που έχουνε κοπεί-
Και τα ποίηματα, τα λίγα που κρατώ μόνο για μένα
Και κανείς δεν έχει δει.
Αράζω μόνος στον ιστό-
Νιώθωντας του κόσμου τις δονήσεις μα επέλεξα να μη συντονιστώ,
Και αν έφταιξα σε κάτι είναι το πόσα χρόνια πήρα μέχρι ν'απομακρυνθώ,
Δεν έχουμε κοινό, όχι δεν έχουμε κοινό....
Είναι δύσκολο και δε παίζει αντίδοτο
Να διαφέρεις όπως είσαι απ'το σύνολο
Μπροστά στον ρεαλισμό τους να επιλέγεις το ανύπαρκτο
Μα και να σε φιμώσουν, πίσω σου θα αφήσεις τον αντίλαλο..
x2
Αναμνήσεις που σκάνε σα φυσσαλίδες...
Τίποτα δεν έχουμε να πούμε,
Είμαστε στον ίδιο δρόμο μα σε ξέχωρες λωρίδες...
Κ'είναι φυσικό κάπου να παίξει διαφορά
Εγώ φοράω τα ίδια ρούχα μα έχω αλλάξει μυαλά
Εσύ άλλαξες ρουχα,
Μα μέσα στο κεφάλι έχεις τα ίδια σκατα.
Απομονωμένος απο τον περίγυρο μου σταδιακά,
Δεν έχω όρεξη να βγω, δε παίζει ρόλο η δουλειά,
Ηχογραφώ τη προσφορά- για τη παρέα, απ'τα φρικιά
Που κόβουν βόλτες στο δωμάτιο
Κ'οταν αποκοιμηθώ θα μου τρυπήσουν τα όνειρα
Κ'όταν ξυπνήσω- καλούμαι,
Ν'αντιμετωπίσω την απέραντη στρατιά απο δειλά ανδρείκελα
Να συνηθιίσω-
Τη σιωπηλή μιζέρια που υποβόσκει σαν καρκίνος στα οστά-
Πως να τους δείξω-
Εκείνη τη παλλόμενη φωτιά πού'χω στα στήθια, θα καόυνε.
Ικανοί ν'αλυσοδέσουνε τον Προμηθέα απο μόνοι τους απλά γιατί φοβούνται-
Ψηφίζουν τα φασίσταρια που τους δολοφονούνε
Αποδομώ τις φάσκες τους και πέφτουν οι αυταπάτες τους γιατι
Χωρίς κοπάδι δεν μπορούνε.
Σκίζω το χαλινάρι μου και γάμα την ασφάλεια,
Τα μάζικα προϊοντα μου θολώνουνε τη διαύγεια,
Το κέντρο έχει γεμίσει ανθρωπόμορφα σκαθάρια
Που κινούνται ενστικτωδός- αναλόγως με το φως-
Σ'οτιδήποτε τους γυαλίσει στα αχρηστευμένα μάτια.
Μεθυσμένα βράδια- το φαρμάκι μας ενώνει,
Μα εγώ κοιτώ φεγγάρι όσο εσύ κοιτάς οθόνη,
Το φαράγγι ανάμεσα μας τίποτα δεν γεφυρώνει,
Ελπίζω να κοιμάσαι στην θυσία σου,
Δεν έχω κάτι άλλο να ευχηθώ σε ένα πιόνι.
Είναι δύσκολο και δε παίζει αντίδοτο
Να διαφέρεις όπως είσαι απ'το σύνολο
Μπροστά στον ρεαλισμό τους να επιλέγεις το ανύπαρκτο
Μα και να σε φιμώσουν, πίσω σου θα αφήσεις τον αντίλαλο..
x2
In a moment of serenity, when the question closes
Somewhere between the next act and the melody's ascent
I ressurect codes of secret significance
From the depths of the scorched earth.
A sudden clarity amidst the darkness- a rain of crystals
The door opens wide for an escape
I recount the rotten marks that are imperceptible to the touch
The message has been sent
By the renegade who keeps no equal distances
When the trees burn, the earth cannot survive
And when children fall, you are digging your own grave
And since this wine is poisoned,
I see no reason to respect the advice put forward on the table
This is for the friends that ended up being mere 'contacts'
We never spoke about it but all of us know the reason
This is for the loose ends that have been cut
And for the few poems that I keep to myself and noone has seen.
I chill alone in the web
Feeling the earth's vibrations, but opting not to connect
And if I am guilty of something, it is the years I waited before distancing myself.
We have no commonality.
Chorus:
It is difficult and there is no antidote
To diverge, as you are, from the whole
To select the non-existent in the face of their realism
But even if they gag you, your echo will be left behind
x2
Memories that break up like bubbles
We have nothing to talk about
In the same street but on different lanes.
And it is normal for there to be a difference
I still wear the same clothes, but my brains have changed
You changed your clothes- but inside your head it's still the same shit.
I become increasingly distant from my surroundings.
I don't want to go out, and it's not because of work.
Record the offering to the gang of freaks
That circle around my room, waiting to pierce my dreams when I sleep.
And when I wake up, I am called to interact with
The never ending army of fearful androids;
To get used to the silent mizery that lurks under the surface like bone cancer-
How can I show them the pulsing fire in my chest?
They will just burn.
They are capable of chaining Prometheus by themselves, simply out of their fear.
They vote for the fascists that murder them.
I deconstruct their fasces and their illusions falter, since they can't manage without their herd.
Rip apart my bridle, and fuck security
Their mass consumer products cloud my sanity
The centre is full of human-like beetles
That instinctly move depending on the light-
Whatever dazzles their useless eyes.
Drunk nights- the medicine binds us
But I gaze at the moon while you stare at your screen.
The gorge between us cannot be bridged.
I hope you are sleeping when you are sacrificed-
There is nothing else that I can wish upon a pawn.
Chorus:
It is difficult and there is no antidote
To diverge, as you are, from the whole
To select the non-existent in the face of their realism
But even if they gag you, your echo will be left behind
x2
