Ξόρκι:
Είμαι το απόβλητο ένωσης θεάματος και βρώσης,
Ενας αδιόρθωτος βάνδαλος της κοινής σας της γνώμης,
Στις επάλξεις της γνώσης να φτύνω τίγκα λοιμώξεις,
Το δηλητήριο στην πίττα που θές να καταναλώσεις.
Στο στίβω γύρω στην χύτρα, το σάπιο μήλο στην μήτρα,
Η διεστραμμένη μου βίδα που χαρακώνει στολίδια τη νύχτα.
Βίτσια δαιμονισμένα από τη μαύρη μου λίστα,
Βγαίνω απ’τα καλώδια για να σας κόψω τη μπριζα-
Να λίωσω τη μπίζνα.
Μαγκώνω το σύστημα σας σαν τα παράθυρα Vista,
Πολυβόλο το στόμα οπότε Hasta la vista,
Διαστρεβλώνω τη νόρμα, θάβω τον αριβίστα
Σ’έναν χάρτινο τάφο από την ίδια του την αφίσα.
Κραύγες απ’τη Τρύπα.
Τρυπανισμός στον εγκέφαλο να ξορκίσω το ψεύτικο,
Κατακλυσμός στον απαίδευτο με σκεπτικό απέραντο,
Πένθιμο vertigo, το κενό τους γεμίζουν με κάθε τι ανέμπνευστο
Μπροστά στα γραφικά τα ‘σκυλιά’ τους αφήνω ελεύθερο Κέρβερο.
Κραύγες απ’τη Τρύπα.
Εθίστηκαν στην εικόνα, παράτησαν την ουσία.
Μέχρι να μπουν στα σαλώνια κράζουν την εξουσία.
Σκάω στα όνειρα τους να σπείρω αμφιβολία
Μ’ένα δρεπάνι στον ώμο για να σπάσω ταμεία.
Αντιδικία, στη μπασταρδεμένη αισθητική,
Χέζω τη κληρονομία τη κοινή, και τη κοινοποίηση,
Σ’ένα κοινό με προσοχή που ούτε ένα λεπτό δε διαρκεί,
Δεν είμαστε αδέρφια ούτε γνωστοί,
Δίνω τη σπλατερία στα σιχαμένα αυτιά τους όποτε βγάζω χολή.

Bridge:
Δεν είναι ευπεπτό, άμαθε ξέρνα το
Είναι Δεύτερη Φύση και είναι απέθαντο,
Άμα θες κράτα το, και άμα θες πέτα το
Είναι τρυπανισμός μεσ’τον εγκέφαλο.

Bones:

Κραυγές, σαστισμένες μα απλές, λογικό να μη κάνουν αυτό που θες
Βάζω χ στα κουτάκια που τσεκάρεις από τις αρχές/
Που ξεκίνησα όσο άλλοι το βάζουν στους τίτλους για συμμέτοχες/
Απαγορευμένες γραφές που επιβιώνουν από τις φωτιές/
Ώσμωση συναισθημάτων- σε έναν κόσμο με μηδενικές αντοχές
Θα με πέτυχεις στο δρόμο των οραμάτων με μόνο όπλο τις φωνητικές μου χορδές
Ή με γροθιές ψηλά, με τον περαστικό να πετά
2 δεκάρες ψιλά λίγο πριν πάω στη δουλειά σκνίπα-
Στο θέατρο του παράλογου η επιβίωση να αλλάζει θέσεις με τσίπα
Μπλοκάρει όσα είδα,
Ότι βγαίνει από το στόμα μου μοιάζει σαν- απέλπιδα προσπάθεια για αλήθεια,
Νυστέρι η γλώσσα μου, κομμένα τα παραμυθία
Όταν μιλώ για τρυπανισμό εξασκώ τη- χειρουργική μου ακρίβεια
Παλιά μου τέχνη που περάστηκε ανά τα χρονιά με εχεμύθεια
Όταν μιλώ για τρυπανισμό μιλώ για την απελευθέρωση πνεύματος
Έξ αίματος, ασχέτως χρώματος δέρματος
Το βάδισμα αργό πάνω σ ‘αναμμένα καρβουνά
Ξεγυμνώνει την όψη του πέλματος, να δούμε ποιος στέκεται όρθιος μα πένθιμος..
Ξεχνά το, καμία τροφή σοβαρή δεν κάθεται στο στομάχι με τρόπο εύπεπτο
Άμα θες πετά το ….
Είναι κρίμα τη προσοχή σου να χάνω με κάθε μου βήμα που κάνω,
Την ανοχή σου σε τούτο το γκρίζο άσχημο πλάνο,
Απολαμβάνω την ενοχή σου σα να ήσουνα θύμα και εγώ παριστάνω-
Φανατικό παρτιζάνο- σε σατανικό σκηνικό
Βλάσφημα ασελγώντας προτού το θάνατο να συμπεράνω, γάμα το..
Άσπιλο το μολυβί προτού χαράξει πάνω στο μέτωπο ότι σου κρύβει
Μέσα στις γραμμές με υλικό άσπονδο, άμα θες κρατά το
Να με διαβάσεις από την αρχή, μέχρι να σβήσει το κερί
Άλλες σελίδες θα υπάρχουν στην ιδιά εκδοχή
Δύσκολο να αγαπηθεί μα αδύνατο να αγνοηθεί…