Δεν ημασταν ποτε κατι παρομοιο/ απο μικρος εσπαγα το μυαλο μου σε κομματια, τα σκορπιζα σε πιατα να εξαγω τη τροφη για σκεψη απο τα αποφαγια... μετα ξερναγα μεσ'τη πηγη της γνωσης για να σπειρω στη ροη της, της κριτικής το μικροβιο/ κυνηγουσα το ονειρο/ οχι για να το ζησω μα για να τ'αποδομησω και ισως επειτα αν με πεισει απτα θεμελια να το χτισω/ και ισως για αυτο να μη μου επετρεψε ποτε να προσεγγισω/ δεν σταματω να πραττω, αν μεινω στασιμος πεινω/ δε σταματω να γραφω, τοσα ακομα εχω να πω/ μνημες της απομονωσης απ'το παλιο καιρο/ τις κουβαλω σε ενα μπογο τυλιγμενες με τις πετσες απ'τα φιδια που στο δρομο προσπερνω/ επαψα να προσπαθω να ενταχθω/ ανουσιες κουβεντες και μισολογα μισω/ οποτε πιο συχνα σιωπω/ δεν ειναι πως στον κοσμο δε χωρω/ μα δε μπορω με τιποτα μεσα μου να χωρεσω κατι τοσο μαδημενο και μικρο/ τα ραπς της εγκαταλειψης, ζεϊμπεκικο σε στοιχειωμενο ερρειπιο/ η ελευθερη μου εκφραση γεννα τη πυρκαγια στο καθε εξομολογητηριο/ γραπτα της αποπλανησης, εχεμυθο φθαρμενο εμβατηριο/ στα 27, καταφερα να πνιξω το ντελιριο/ μ'ακομα οταν ανεβει στη στερια για να ανασανει μεταλλασει την επιπλαστη αρμονια σε μαρτυριο

Chorus

Απ'το πατο στην οχθη
Διψασμενο κορμι
Στα πιο δυσβατα ορη
Με φθαρμενο σχοινι

Θρυμματισμενα νιατα που κολλησανε στραβα
Με κοκκαλα που σηκωσαν του κενου τη βαρυτητα
ενα παζλ που συνθετεις στα τυφλα
Διεκδικωντας τα παντα.. Αρχιζοντας στο τιποτα

Από μικρος οπλισμενος με τ'αλατι της γης, στο μονοπατι μου ευθυς,
ξεθαβεις παθος οσο σκαβεις θρασυς, παρολη τη πρεσα σαφης,
τραβω φωτο τον πονο και τον αφηνω στο χρονο για να βρω τιμαλφή,
ισορροπω στο καρφί-  του ρεαλισμου με ανασα σοφη
μαγικη συγγραφη, μ'οχημα μουσικη,  να διαγραφει
η απειλη της οντοτητας κι η επικειμενη της καταστροφη (8)
το κοστος της μοναξιας, μια ακριβης περιγραφη
ο φοβος για τον θανατο στο χερι αποσκευη
καλω την νιοτη πισω μα αυτη με μισει
κοιταζω ανατολη  μολονοτι εχουν φύγει για ταξιδι προς τη δυση οι μισοι
εχει νικησει η σιγη? ή μηπως οχι
εχει σμίξει με θλιψη η φυγη? ή γιναν ποθοι?
θελει τολμη η φωνη προτου απηχθεί, θυμα συνδρομου της Στοκχολμης
ωστοσο  δεν με τρομαζουν ζημιες στο τωρα,  κατα κανονα
αναπλαθομαι παλι σαν ιστορικα γεγονοτα
δεν ειν' αναγκη να ψαξω αιωνια στα σταχια βελονα
η ικανοτητα ολως τυχαιως-βρισκεται μεσ'στο σωμα- ακομα
κι οταν θα φυγω θελω να μεινω στασιμο κυμα
στη γωνια του μυαλου σου για λιγο,  με πεισμα πετρα συνθλιβω
πεθαινω κι ανασταινομαι, μαθημενος απ το ρυθμο που καπνιζω

Απ'το πατο στην οχθη
Διψασμενο κορμι
Στα πιο δυσβατα ορη
Με φθαρμενο σχοινι