Ξόρκι:
Ανεβοκατεβαίνοντας σ'οριακά επίπεδα,
Σωρεία των μεταπτώσεων, με τραβά η βαρύτητα,
Θαρραλέων δηλώσεων, που πέφτουνε στα αζήτητα,
Συμπέρασμα στα ζόρια να κινεισαι λιγομίλητα
Στη ζυγαριά πορίσματα, στο αδιέξοδο
Μ'ένα ζάρι που όπως και να στροφάρει θα φέρει μηδενικό
Να σκίζουμε τις σάρκες από τον συνάνθρωπο
Μετά να απορούμε με τον κανιβαλισμό
Κ'είμαι μέχρι εδώ, έτοιμος να εκραγώ,
Δε σε ξέρω, δε με νιώθεις, και αυτό είναι αποδεκτό
Περασμένο μεγαλείο να προσπαθώ να ταυτιστώ
Τώρα δε σου λέω τα νέα μου, μα το κρατάω τυπικό
Μόνος μου να κλαφτώ, και πως να ανοιχτώ
Αφού πια δε μπορώ να ξεχωρίσω το ενδιαφέρον απ'το διαδικαστικό
Η πτώση των αγγέλων σε μοτίβο δικτυακό
Που το τραύμα μας κατέντησε διασκεδαστικο
Και γω, στην σήψη εθισμένος, χωρίς την χαλαρότητα της ανυπαρξίας
Από την αναζήτηση της ελευθερίας στο κυνήγι μιας ακόμα αγγελίας
Απάτηλα τα όνειρα σχετικής ηρεμίας
Σ'εφιάλτες Benidryl εξ αιτίας της αϋπνιας.
Σου λένε για το βάρος της καμμένης προσδοκίας
Μα όχι για το θάρρος να διαβαίνεις την ζωή σου στα δεσμά της αγωνίας-
Για σώματα που φθείρονται στους μόχθους εργασίας,
Και δόγματα που στήνονται στους διαδρόμους της βίας.
Επόμενο τα κόμπλεξ- για αυτό γεμίζουν κόλλες-
Η σπίθα της καρδίας μας να ζεσταίνει τους χειμώνες
Μα πάλι νιώθω κρύο- το κερί σιγοκαίει όσο χωρίζομαι στα δύο
Το σπίτι μου δεν είναι πια οικείο
Νιωθώντας πόσο άλλαξα στο ίδιο το τοπίο.
Και όλα όσα δεν άφησα προβάλλουν παντοδύναμα
Δε γίνεται χωρίς το κλείσμο να παίξει νέο ξεκίνημα
Σ'ένα δύσκαμπτο κίνημα ο Χάρος με χαϊδεύει
Μαθαίνω πως η ελπίδα από την γέννα με την πτώση συγγενεύει
Πνοή του 21 από την άνθιση του μύθου του Δεκέμβρη,
Προσπαθώ να συγκρατήσω την ανάμνηση παιδιού που τον ορίζοντα αγναντεύει.



Bones:
Βρίσκω την έλλειψη συμπόνοιας τραγική
Χρόνια τακτική, να βάζω απόσταση όποτε η προσοχή μου χριζόταν ως η πιο σημαντική
σε διάσταση φιλική, φίλιωσα με φίδια γι αυτο πότισε η γεύση με δηλητήριο στο φιλί
συναισθήματα μου πέτρες να κρυφτώ από πίσω τους
δεν κουβαλά μυστήριο, απλώς χάνεις το ίχνος τους,
αμίλητος στο πλήθος - στη κουβέντα λαβύρινθος
Υπήρξαν φορές που έβριζα αυτούς που κοιμούνται
πλέον εύχομαι να κέρδιζα έστω λίγο από τον ύπνο τους
μπας και ονειρευτώ, τόσο κουρασμένος σε insomnia
πτώμα που τρώνε όρνια, σκόρπια ψύχρα παγκόσμια
απόπειρα μάταιη να βρω γαλήνη, στην σιωπή αυτά τα 2 ειναι ανόμοια
διαίρεσα την ατέλεια μου σαν άνθρωπος και άφησα στην άκρη τα υπόλοιπα -
(πράγματι) θαύματα συμβαίνουν μόνο όταν δεν πιστεύεις
εκεί που σφάλματα μαζεύεις σ' οδηγούν απ' την πραγματικότητα να απέχεις
να χεις ανάγκη ξορκια για να μην αρρωσταίνεις
ειρωνικό, η τύχη σου να κοιμάται κι εσύ να δουλεύεις
οπότε διαλέγεις και παίρνεις την μοναξιά που σου αρμόζει
επέλεξα αυτή που εναρμονίστηκε με τη πτώση
οση χρειάστηκε να δώσει φτερά στην πένα να τη σώσει
στης ζωής το Κολοσσαίο μετά βίας κατορθώνει να αποκτήσει ρώμη, μα ακόμη
κι ένας τιτάνας με τον σωστό τρόπο πέφτει στα γόνατα - ματώνει
σαν να ανεβάζω διακόπτη όταν σηκώνω τα βλέφαρα κάνω την ψυχή μου μάρτυρα αυτόπτη
χαμηλώνω το βλέμμα και την ψευδαίσθηση σου διακόπτει
πότε κοιτούσαμε μαζί τον ορίζοντα, πότε διαφωνούσαμε κάθετα
μ' αποτέλεσμα να γινούμ' εύκολοι στοχοι, για όλα υπάρχουν λόγοι
η υποδοχή μου φτωχή όμως φιλόξενος απαξ και προσπεράσεις το κατώφλι...