Verse 1.

Παραπατώ το βράδυ,
Στο πλακόστρωτο της πόλης σε κατάμαυρο σοκάκι,
Μαζεμένο το σαράκι,
Στο στόμα μια συγγνώμη, χιλιομασημένη που πια έχασε τη μάχη.
Ολογυρά μου, οι τοίχοι που συνθέτουν τη θολή ατμόσφαιρα μου,
Η παμπ της γειτονιάς με τη φωτιά για να ζεστάνω τα κόκαλλα μου,
Η είσοδος του πάρκου-
Αγαπημένα μέρη, μα έχουν στίγματα θανάτου
Και δε θέλω να περάσω εδώ τα γεράματα μου.
Και νιώθω αμηχανία, σαν να με παρακολουθούν δυο μάτια απ’τη γωνία.
Εξόριστος σε μια παρατημένη συνοικία,
Μαθαίνω πόσο γρήγορα σαπίζει από τα ίδια της τα εντόσθια η αυτοκρατορία.
Να βλέπω,
Των σκλάβων τα αποτυπώματα στα τούβλα,
Κάτω απ’τα καταστρώματα να ψιθυρίζουν τραγούδια,
Ξέφτισαν τα χρώματα μα η πρώτη βαναυσότητα δεν είναι ποτέ απούσα,
Μαζί με τη Holiday, να σκέφτομαι πόσο αλλόκοτα είναι αυτά τα φρούτα.
Απροσάρμοστος ακόμα, αυτό θέλω να πιστεύω,
Όσο κοιτάνε το χώμα το φεγγάρι αγναντεύω,
Περιμένωντας τον όλεθρο-
Και λίγο πριν πειστώ πως δεν αξίζει να παλεύω,
Αναρωτιέμαι αν ο Eyedea πέθανε μ’ενα χαμόγελο.

Chorus:
Και αμα δε καταφέρουμε να διασώσουμε τίποτα,
Σαν το ηλιοβασίλεμα θα πέσουμε περήφανα. (Χ2)

Verse 2:
Ξυπνώ στην αποβάθρα,
Ένας με τη μάζα, τρεκλίζω μπερδεμένος τα γλοιώδη σκαλοπάτια,
Σα μια σβησμένη δάδα,
Μεσ΄τη καταποντή που αγχομαχεί να βρεί λιακάδα,
Δίχως υπομονή, δεν έχω χώρο για προσπάθεια,
Δίχως αποδοχή σε μια απομόνωση διαρκή στη σκουριασμένη αυτή κοιλάδα.
Μια νησίδα στο νησί. Αλυσίδα στο κορμί.
Σε πέτυχα στον δρόμο, δε μιλήσαμε για τίποτα και ας κάτσαμε τόσα λεπτά μαζί.
Μετά χαμόγελο δείλο, και δέσμευση για αραγματική-
Θα γίνει σίγουρα, αυτό είπαμε.
Με το που τελειώσει η βροχή. Σύντομα.
Βραδύ Παρασκεύη, μαθαίνω πως δεν είναι γεωγραφικά τα σύνορα-
Τα σύρματα είναι μονο η πρωτόγονη εκδοχή-
Διασχίζουν ανθρώπινα σύνολα με αόρατη τομή,
Και αναπαράγουν διαστήματα χωρίζωντας τη κάθε γειτονιά και περιοχή.
Το Govanhill στον χάρτη- σημάδι μαύρου πρόβατου γιατί φοβούνται οι άσπροι,
Το στάδιο του απροχώρητου που ο μύθος οργιάζει.
Είμαστε χέρια στις αποθήκες τους και στις αρβύλες λάσπη, πάρτη.
Αυτή είναι η αλήθεια- πως νιώθουν τα σιχάματα που ορίζετε σκουπίδια-
Η οργή που προορίζεται να σκάσει
Αναπτύσσεται σε σπίτια διαλυμένα με σπασμένα κεραμίδια,
Η αποξένωση στη πράξη,
Στη κοινωνία που έπνιξε τη κάθε αλκυονίδα, γαμώτο.
Και θέλω να φύγω αμέσως αλλά σκέφτομαι τον στόχο,
Δε με σηκώνει εδώ μα έχω λόγο,
Σηκώνω το ποτήρι, πίνω να μείνω στον τόπο,
Ένα κέρασμα ατόφιο,
Για αυτούς που δεν ανήκουνε- όσο και να μείνουνε- σε κανέναν τόπο.

Chorus:
Και αμα δε καταφέρουμε να διασώσουμε τίποτα,
Σαν το ηλιοβασίλεμα θα πέσουμε περήφανα. (Χ2)