Αν θέλεις να κραχτούμε θα τα λύσουμε enface
Βγάζω σπλάχνα μεσ'τα ραπς μου, κ'είναι απο καρδιάς
Φτάνω στ'άκρα- τόσο που τα δάκρυα στα γραπτά μου έχουν γωνίες
Σα του Τζόκερ μακιγιάζ,
Ν'αφήσουνε σημάδια στο μυαλό σου σα να του'κανα τατουάζ
Με τρυπάνι- βαθιά μεσ'τη μεμβράνη
Αναπτύσσοντας τον τρόμο για τον πατριδολάγνη.

Τουμπάρω τα ειδωλά του σα σατανιστικό πάρτυ
Οταν δεί- στα όνειρα του το τσολιά ν'αλλάζει βάρδια
Με διχτυωτή δαντέλα κάτω απο το φουστάνι....
Το στόμα μου είναι κάννη
Ενάντια στη κανονικότητα που απειλεί να μας ξεκάνει,
Στοχεύω στερεότυπα σαπίλας των ραπάδων στο κεφάλι
Δεν έχουν ωριμότητα μα πέφτουνε σα μήλα απέναντι μου στο καλάθι.
Και ας έχουνε ονόματα, δεν έχουνε ταυτότητα
Για αυτό και αντιγράφουν ο,τι δουν στα προτεινόμενα
Άσε τους να κλαίνε-
Το θέμα τους δεν είναι η πολιτική ορθότητα
Μα οτι τους είναι αδύνατο στο ραπ να ορθοποδήσουνε
Δίχως να στηριχτούνε στα απολύτως προβλεπόμενα.
Γάμα τα λογότυπα-
Στήνουμε τύπους λόγου αλλόκοτων προδιαγραφών
Απρόβλεπτα πονήματα με πολλαπλά νοήματα σαν τους χρησμούς δελφών
Απο τα πρώτα βήματα αντίπαλος των σύγχρονων θεών
Φτύνω γαμωσταυρίδια με ντουντούκα απ'τις κορφές εκκλησιών.

Ραπς απ'το σκάλωμα
Βγάζω κατάλοιπα
Βρώμικα στίγματα, και απροσάρμοστα...

Είμαι ανώμαλος- πιο πολύ και απο χωματόδρομος,
Ξεχασμένος σε βουνοκορφή, σπαρμένος με σπασμένο γυαλί,
Με φίδια ξεμυαλισμένα να ξεγυμνώνουν τα δόντια τους
Στον εφιάλτη ενός πτώματος.
Αδιόρθωτος- πασαλείβω με δηλητήριο την αιχμή του δόρατος-
Αυτόνομος- δεν με συγκινεί η έλξη του κόμματος.
Αντικανονικός στη σκηνή που νοσεί
Είμαι άρρωστος μα όχι όπως αυτοί
Φτυστοί- μεταξύ τους όλοι
Μα όυτε για φτύσιμο δεν αξίζουν τη προσοχή.
Τιμή- δεν έχουν, ούτε μια μπάρα τιμητική
Οπότε τιμωρώ την ηττημένη τους τακτική
Μετρημένοι στα δάχτυλα οι σωστοί
Χωρίς τετριμμένη ηχητική συμβολή
Αυτοί- που δε παραπλανήθηκαν απο το γυαλί εξαπάτησης
Αποφεύγω τα μάγια της άηχης τάσης κοινής αποχαύνωσης
Ξεφεύγω τα βράδια μ'ενέσεις ανάγνωσης
Ακονίζω τη σκέψη μου στις γκιλοτίνες της επανάστασης-
Σπασμένες βιτρίνες- γράφω για μέρες και μνήμες
Με παρασέρνουν οι δίνες και παρασέρνω κομήτες
Μαζί μου μέσα στις φρίκες με μούσικη για λίγους και λίγες
Θα'ναι απότομη η πτώση μα μέχρι να σκάσει, χαλάλι οι νυστες.